Onun kolu kanadı kırıktıYar... Onun kolu Kanadı kırıktı Mayınlı araziye Giren garip bir sanıktı Kader Mahkûmuyum diye Kendini yıllarca avuttu Düşünmek Ve tefekkür etmek yerine Rekabet etmek için coştu İlim Ve irfan sız, İzan ve insafsız, Ne derler bataklığına Girecek kadar hesapsız yaşadı Ekmeğe Muhtaç hale geldi, El açmayı Kendine yediremedi, Gözlerden ırak Durmak için dağlardaydı Yanık Bir sesi vardı, Bazen feryat ve bazen de Figan misali yüreklere işleyen Ve kederlendiren nasıl hicrandı Bir Zaman sonra Hiç sesi çıkmadı, Merak edenler aramak için Dağa tırmandı, zavallı adam Artık cansız bir şekilde bakıyordu... Mustafa Cilasun |
böyle olcağı başından belli olsada son yinede dramatik
yüreğine sağlık usta kalem
edebiyat defteri sayfasına düşen çok güzel bir eser