Darmadağın
İskele yarı parçasıyla
Denize açılıyordu Derinlere İçe çekiliyordu Limanında toplarken bir zaman herşeyi Bulamadı kendi gidecek yer Harap oldu sert rüzgarda Benim yerim diye Parçalanmış yelkenleriyle birçoğu Kendine kanmışlığın mutluluğuyla Kırılıyor ortadan Süslü kürekler topluluğu Rengârenk Ve birbirine düşman Olamadı onlarla Kimseye kalmadı liman O günler Herkes limanında barınırken Kalbi ayakların basıldığı yer Artık düşünmeden Uzaklaşıyor sahilden |