ŞEHİR UZAK...
Işıklar sönmüş, zifiri karanlık
Şehrin karmaşaşından çok uzaktayım... Korkuyorum bu sessizlikten. Sessizliğimin altında olan öfkemi görüyorum, çünkü Sabrı tükenmiş tahamül edemeyen insanlara! Kendimin diğer yüzünü görüyorum Sinirden elleri titreyen beni. Işıkların insanların yanında gömdüğüm tüm duygularım Karanlıkla doğuyor. Delice, sabırsızca İçimden dışarı çıkmak istiyor Bir mahkum nasıl İsterse özgürlüğü O da öyle istiyor Şehir yerime çok uzak ta insan cıvıltıları, gürültü Sevdiğim yüzler çok uzakta Işıklar yansa bir parça aydınlık görünse sonra Öfkem gömülse tekrar ruhuma Ve karanlık hiç olmasa Şehir uzak ama Karanlık, öfke ,korkumsa başucumda... |