sen olmasan
geceler bu kadar uzun olmazdı
odamdaki yalnızlığım bitmez
uykusuz zamanlar anlam kazanmazdı

belki şimdi
sabah uyandığımda hatırlamayacağım
kim bilir hangi rüyada olacaktım
belki de uykumun yarısında sıçrayarak uyanacağım
kim bilir hangi yeni kabusa tekrar yatacaktım

susmak bu kadar zor olmadı hiçbir zaman
ve gidip yatmak kadar üşendirici bir şey yoktu sanki
bir söylesen hep dinlesemdi tek istediğim
bir garip ve hoş zıtlıktı işte benimkisi

bakıp bakıp dalıyorum resmine
ya sende benim anlayamadığım bir şeyler var
ya da hiç bilmediğim şeyler oluyor içimde

uzansam dokunacağım sanki saçlarına
o kadar yakında bir yerlerdesin
dört bir yanıma baktım yoksun
kim bilir
belki de içimdesin

bugüne kadar uyuduğuma mı yansam
bu gecenin de bitiyor olduğuna mı
seni çok geç bulmamı mı dert edeyim
yoksa hala susmanı mı
yoksa hiç adetim olmasa da
öğrensem mi ne sabırlı olmasını

yine daldı gitti gözlerim resmine
eskiden uykuya daldığı bu vakitte
kısa metrajlı rüyalarımı izlemek yerine
dalıp gidiyorum peşinden bende
bakışlarının daldığı derinliğe

söylediklerin öyle sınırlı
öyle kapalı ki kendinde
üç harflik bir "gel" çıkaramıyorum bir türlü
satır satır cümlelerinden
zaman öyle yavaş
öyle sessiz ki gece
bir tek senin cıvıltın var
gecenin bitmeyen derinliğinden

keşke hiç gitmesen sen
ve keşke hiç gidemesem ben de
hazır ortak birçok şeyi
duyup görmüşken hep sende
...
ama bilirim gideceksin
bir başka geceme ışımak için
tek tesellim de bu sanki
geceler benim
sana gelebilmem için

bir köşesine kazıdım yüzünü kalbimin
gecenin karanlığında
gözlerin kamaşmasın diye
söndürüp gözümün ferini
sana doğru geldiğimde
seni hep olduğun yerde bulabileyim diye

belki sakin bir denizde
bir karanlıkta köpük köpük yarılan sularda
yakamozda yansıyan yüzünü
yine görebilmek ümidiyle
ben sana doğru açılıyorum
döneceğim iskele