Zorda kalan bir kadın, ’Mağdure’ benim adım;
İşte yine maziye dönüyorum Mehmet’im
Hızırım oldun benim, sen adam gibi adam
Hani mavi gözlerin, donuyorum Mehmet’im...

Aylardan yine Ocak; sen, ben, yolların karı
Hayatıma dokundun(!), oldun ömrümün varı
Ocak, kalbimde ocak, sönmez gönlümün harı
’O’ günümüzü her gün anıyorum Mehmet’im...

Çileli günlerimdi, bir hiçe(!) satılmıştım
Hançerlenip sırtımdan sokağa atılmıştım
Ve senin dost sesinle hayata katılmıştım
Sanki seni bin yıldır tanıyorum Mehmet’im...

Şefkatli bileğinle bana kol kanat gerdin
Kırık kalbimi sardın, yeni bir hayat verdin
Menfaat beklemeden yoluma sevgi serdin
Derin minnetlerimi sunuyorum Mehmet’im..

Açtın dost yüreğini, kendini sakınmadın
Sen ki medet eyledin, telime dokunmadın
Ne olur gülse kader selamız okunmadan
Ben neden sensizliği deniyorum Mehmet’im?...

Kim demiş aşk ateşi zaman geçtikçe söner?
Tüm mevsimlerim kışa, aylar Ocak’a döner
Biri söylesin bana bu hasret nasıl diner
Yüreğimde volkansın yanıyorum Mehmet’im...

İnsan ömründe bir gün yeter mi aşka Mehmet?
Pişmanlıklarım derya, hayalim ’keşke..’ Mehmet’
İnan benim dünyamda yerin bambaşka Mehmet
Umut lokmamı sana banıyorum Mehmet’im...
............
Seni çok özledim ya, bak neler yapıyorum;
Şu zamandan ayrılıp geçmişe sapıyorum
’Yiğit adam, mert adam, alnından öpüyorum!’
Sensiz bu Ocak’ı da kınıyorum Mehmet’im!...

Bulem hatun, 10/1/2014, Antalya