Yazık Oldu
Yazık Oldu
Hayatının baharındaydı Körpe kuzuydu daha Acımadılar o masum haline Kıydılar gülyüzlüme Bakmadılar bile gençliğine. İki yakası bir araya gelmek bilmedi İlmik ilmik eriyip gitti Zoraki tutuldu kafeslerde Baş kaldırmayı bile beceremedi Haykıra haykıra yok olup bitti. Haftalarca saçı taranmamış Yüzü suya hasret gitti Çatık kaşlarının altında Masumca hoşçakalın deyip gitti Şerefsiz dünyanın oyununa yenilmişti Geleceği alındı ellerinde Ahı kaldı sazın tellerinde Hak yerini bulacak elbet günün birinde. Beyaz kefen içinde Beklenilen yere doğru gitti Yapraklar çabuk döküldü Anan seni ne zahmetle büyüttü Soysuzlar un gibi bedenini öğüttü. Nizamettin ERGÜL |
Acı ve öfke şairin kaleminde şiire
dönmüş,okura ulaşmış...
Nefis bir paylaşım.
Teşekkür ederim saygılar.