Öncelikle ve özellikle,17 Ağustos Gölcük,12 Kasım Düzce 1999 günü ve sonrasında yaşanan depremlerde ve diğer büyük afetlerde ölen vatandaşlarımıza,kardeşlerimize ve dostlarımıza ALLAH’tan rahmet diliyor,saygı ve üzüntüyle her zaman rahmetle anıyoruz.Bu gün,Doğu Akdeniz’de 18.21’de meydana gelen alışılmadık,6.00 büyüklükteki bu depremde,bizleri çok korkuttu ve o günlerin acılarını ve anılarını bizlere bir kez daha yaşattı.Hepimize çok geçmiş olsun.Allah daha büyük sarsıntılardan ülkemin insanlarını korusun.Amin.

Herşey,ne kadar güzel sürüp giderken
Derde kedere bile,gülüp geçerken
Tatlı bir rüya ile,gece uyurken
Yıkılmaya başladı,evim aniden.

Sallanıyor dünyam,yıkılıyor rüyam
Eziliyor anam,eziliyor babam
Yok oluyor her şey,kayboluyor yaşam
Sanki mahşer günü,kaçışıyor insan.

Sabah olunca bitmiş,bütün güzellik
Şehrin içine çökmüş,derin sessizlik
Nice insanlar ölmüş,olmuş şehitlik
Nice çocuklar kalmış,öksüz yetimlik.

Ağlaşıyor evlat,haykırıyor anam
Enkazın altından,kurtuluyor babam
Gözlerimden yaşlar,boşanıyor her an
Allah’a şükürler ediyorum şu an.

Yine olmasın,böyle büyük depremler
Gene ölmesin,nice nice sevenler
Koru Allah’ım,bizi böyle afetten
Yıkma Allah’ım,yıkma bizi yeniden.

Evlerim yıkılmış,ümitlerim bitmiş
Bunca emeklerim,hayatım boş imiş
Enkaz altındaki,candaşlarım gitmiş
Yalan dünya denen şey,bilmem ki neymiş...