Sandığın Ben
Düşün bir kere!
Sabahlardan vazgeçmiş bir gönül, geceyle kucak kucağa. Ucu kırık bir kalemle karalamaya çalışıyorum Eksik harflerle, silinmiş kelimelerle zar zor ayakta duruyor. Ve güneşe hasret kalmış nemli kirpiklerim, seher vakti üşür dilsiz sözlerim, Belki yoksunluğun bir satır aralığı kadar yakındır uzaklığın. Peki ya sen ne sandın? Mutluluğun kanadından kanayan gülüşümü mü merak ettin, Gülüşüm değil de duruşum daha manidardır, içimden dizlerimin bağı çözülmüş, hayatım aksak aksak ilerliyor, İleride yarım yamalak bir ruh el sallar gibi, beni bekliyor. İşte sandığın ben buyum. Ben anlamadım benliğimi, sensiz bulamadım kimliğimi, kim’sesizliğimi... Adnan KAYA 21.12.2012 |
şiiri okurken su gibi takıntısız pürüzsüz
satır geçişleri mükemmel
finişe yaklaştıkca heyecanı artıran
bir paylaşım olmuş kutlarım şair yüreğini