Söyle kimin kulusun, yoksa nefsinin soluğumusun…Geçip Giden nefesi düşünüyorum Hangi lahzayı hatırlayım Bahtımın sayfalarına baksam Derin bir hüzün baş gösteriyor Sual Etmem yetmiyor, düşündürüyor Neden karamsarlık önceleniyor Umut solgunluğu dillendiriliyor Boyun büktüren an çok etkiliyor Kime Baksam ve bir müddet konuşsam Bir fırsatta sinesini o an aralıyor Bazen gözleri sulanıyor ve susuyor Kalbin telleri titrerken acı veriyor Niçin Bu kadar hamiyetsizlik, vefasızlık En yakınken, gücten düşünce kapıyı Gösteren, kahvaltıyı dahi çok gören Komşularım gelecek diye hiddetlenen Nerde Hata, yanlışa düştük ki bunu gördük Ruhsuz, kalpsiz bedenler misaliydik Susmak ve boyun bükmek çareyken İçinin acıması ve yalnızlık refakatçi Olur ya Bir meramın olsa ve gözlerine baksan Şefkat ve muhabbet terek etmiş kalbini Yine ne diyeceksin söyle diye azarlaması Yaşamayı ne müşkül ve zor hale getiriyor Vefa Bu kadar hor ve zalimce katledilmamali İnsan her şartta ne yaptığını hissetmeli Nefsi köleliğini başkasında denememeli Kin ve nefreti sineye zerk edip gitmemeli Atayken Çalışan ve ememliliğe hak kazanmışken Kalan sayılı günler böyle cezalandırılacak Senin emeğin başkalarının tasarru olacak Geçinmek, huzur için sana susmak kalacak Mustafa CİLASUN |
enaniyet ve dünyaya aşırı temessül
vefa İstanbulda bir semt
ata olmak mı o da ayrı bir kara tablo yine de yeis yok
dualarimiz var...