"Varolmak"...Hiç eksilme...insanlık sana muhtaç...içindeki yaratılışa dair konmuş özü muhafaza et...İnsan kavramının özünü koru...yeryüzünün en saygın yaratığı vasfını kaybetme...şairem bu nasıl bir feryat...avaz ve haykırıştı böyle...iliklerime kadar titredim...İnsan onuruna dair ve yaşamın kalleşliklerine inat ayakta kalma şifresi ancak bu kadar güçlü bir avaz ile ifade edilirdi...Maalesef ki,dünya kurulalıdan beri insanoğlunun mayasında bulunan özelliklerin insan tarafından kullanılışında çok ama çok aşağılık yaşam biçimleri var...Oluklar çift,birinden nur akıyor,diğerinden kir...İnsana dair ve insana yakışır yaşam biçimlerinin dışında hep acı ve gözyaşı var...İnsanoğlu üç günlük dünya misafirhanesinde kendi çıkarları için en iğrenç olan davranışları ve duyguları yönlendiriyor...Eğer,içindeki insanlığı yaşayacaksan,her zaman varol,diye haykıran asil ve insana yakışır duruşu betimleyen haykırışınızı tüm zerrelerimle destekliyor ve ayakta alkışlıyorum...

tebriklerim,ezilenlere,emeği sömürülenlere,onuru ayaklar altına alınanlara ve insan değil de,eşya olarak görülenlere tercüman olan ve varol ve dik dur evrende diye başkaldırıp,haykıran yürek sesinizin güzelliğinedir...selamlarımla...

özünü yitiren kişilere bunlar bir sinek vızıltısı dost özü olanlara ise zümrüt gibi geliyor duyarlı ve yararlı ilgin şiirin için seni kutlarım kal esenlik içinde...