BAYAN ÜTOPİK
sanki maviler vardı saçlarında
deniz gökyüzünü çaya çağırmış gibi yürürdü kanatlarıyla ara sokaklarda güneş gözlüğünün üstünden balkonları izler yarısı silinmiş bir sekseğin 1’ine basardı göğe yakın çamaşır iplerine aşıktı rengarenk mandalları omuzlarında düşler rüzgarla güneşi oturturtmuş kucağına toplanmayı beklerdi sokağına girince yağmur konfetilerini sırtlar evinin duvarına yazddığı şiirin önünde gülümser omzundaki kuş dövmesine dokunurdu kuş ölür sen uçuşu hatırla ! |