„Kimsesizim“ Diye Bir Ses Duyuldu

Dokuz yaşlarında ya var ya yoktu
„Boyacı boş“ dedi ürkek sesiyle
Bir akşam üzeri yoluma çıktı
Saatime baktım, zamanım vardı
„Buyur Abi“ dedi tabure çekti..

O sandık kurarken ben onu süzdüm
Yüzünde mahsun bir ifade sezdim
Bu yaşta çalışmak.. dudağım büzdüm
Konuşmak bahane, ismini sordum
„Ismim Ali“ dedi boynunu büktü..

Yaşıtları şimdi parkta oynarken
Çimenler üstünde yuvarlanırken
Simit parasına bu kadar erken
Dedim „ günde kaç kazanıyorsun“
„Kıt kanaat“ dedi, içini çekti..

Yüreği temizdi o kadar saftı
Bir yandan anlattı işini yaptı
Boyalı elini bana uzattı
Ücret mi istedi, yoksa şevkat mi
Bozuk paraları avcuna koydum
Hiç saymadan aldı cebine soktu..

Alacakaranlık çökmek üzere
Sessizliği bozdu akşam ezanı
Dedim; şimdi eve gitme zamanı
Az ilerde eski bir köprü vardı
Kaldırdı başını, şöyle bir baktı..

„Iyi akşamlar“ dedi ayağa kalktı
Boya sandığını omuza taktı
Gitmeden kuşkumu yenmek istedim,
Sordum „annen baban yok mudur senin“
„Hiç olmadı“ dedi, zaten hiç yoktu..

Tam „Dur!“ Diyecektim, sesim boğuldu
Yüreğimde sanki bir damar koptu
Ali yavaş yavaş gözden kayboldu
„KIMSESIZIM“ diye bir ses duyuldu
Şehrin üzerine karanlık çöktü..

Hilmi Yazgı / 31.10.2005
___________
’’SOKAK ÇOCUKLARI VE KİMSESİZ ÇOCUKLAR’’
konulu şiir aktivitesi için kaleme alınmıştır.
(eski çalışmalarımdan)