Ruhsuz Kent
Önümde duman altı olmuş yorgun başım.
Yürüdüm durdum bir kentin sokaklarında. Ardıma baktım, yoktu bir sadık yoldaşım. Vuruşurken ruhsuz kentin bataklarında Kurt kapanı çevrem,bir tek gölgem sırdaşım. Direndim, ölmedim gurbet ocaklarında. Ucuz kahpelere meze oldu gözyaşım Teselli ararken içki bardaklarında. Gecelerin sessizliğiydi tek arkadaşım. Bir kıyı otelin köhne yataklarında. Hüseyin Keleş |