Rüyamda kendimi ölü gördüm;
Kortum, ürperdim;
Bir ses duydum gaipten:
_Bu korku, niye ve neden?
Kim kurtuldu ki ölmekten?
Sen kendini ne sandın;
Yalancı dünyaya kandın;
Ölümü uzaklarda aradın;
Yanıldın, aldandın;
Bak işte sende öldün;
Toprak altına gömüldün;
Hesap kitap her şey tamam;
Bitti ömür geldi zaman;
_Bu kadar kısa mı zaman?
Halim perişan ve yaman;
Dönebilsem geriye bir an;
İbadete yönelirdim, her zaman;
Ses daha da gürleşti;
Mezar sıktı beni, kemiklerim birleşti.
_Bunca zaman yaşadın, ibret almadın;
Komşun öldü, umursamadın;
Deden öldü ağladın;
Ninen öldü yandın;
Baban öldüğünde, feryadı figandaydın.
Hiç birinden ibret almadın;
Namaza, farza uzaktın;
Sana zaman çok verildi, bonkör davrandın;
Zamanını boşa harcadın.
Titredim kendimden utandım;
Kalkmak istedim kalkamadım;
Alarm sesiyle uyandım.
Ter kan içindeydim, gördüğümse rüyaydı;
Hatalarımı gösteren bir aynaydı;
Artık zaman, kendime gelme zamanı;
Aksatmadan namazlarımı kılma zamanı.


Yılmaz Çelik