Biterken...
Bana sorma!
Bu aşkın faili ben değilim, Sakın yalandan şahit olma. Parmak izlerin her yanımda kanıt; Suçu üzerime yıkma! Bana bakma! Bu aşkın sahibi sırf ben değilim, Sakın yalandan ağlama. Gözyaşların kirletiyor her yanımı; Yağmurları haklı çıkarma! Bana yazma! Kalemi elinde koşan ben değilim, Tekrar aynı yerden başlama. Her kelimen sorulara bir yanıt olamıyor; İnatla sayfaları karalama! Karşımda durma! Bakışların en soğuk kışlardan bir ayaz, Gözlerimden vurma. Sakın daha fazla konuşma; Ne kaldı ki söylenecek? Ne olur beni de yorma! Ve korkma! Ne acılara göğüs gerdin sen, Ne yalnızlıklarla seviştin! Bunu da onlardan say; Bir daha beni arama... |
severken yalnız suçu karşındakinde bırakmak..
sevmek de kolay değildir aslında..
serseri rüzgarlara karşı durup..
o tatlı bahar esintisini hissetmek...
arama demek oladır ama...
karşındakinden sevmemesini istemek...
ya sen sevgili..
sen bunları derken..
hiç mi düşünmüyorsun onu?
belki gözlerindeki yaşlarla okuyor bu satırları..
seni sevmenin bu hırçınlığını kabullenecek kadar güçlü mü sanıyorsun onu?
yalnızlığı onun avuçlarına bırakıp kaçmak?
korkuları ona yalnızlıkla yoğurup verirken;
korkma demek?