Sabahları gözlerini açar,
Odanın penceresinden,
Dışarı bakarsın.
Bir telaş içinde geçer insanlar.
Mutlu ve güler yüzlü olarak.
Dışarıda koca bir yaşam vardır.
Sonra pencereni kapatıp,
Çekersin beyaz perdeleri,
Kilitlersin yüreğinin kapılarını,
Dünyaya hayata.
Kimse bilmez görmez.
Yalnızca hissedersin.
Dört duvar dışında,
Mahkûm edersin kendini yalnızlığa...

Yine bir sabah,
Açar gözlerini aynı pencereden,
Bir daha bakarsın dünyaya.
Birden güneşin sana doğduğunu fark edersin.
Düşünür biran,
Semaya bakarsın ıslak gözlerinle.
Kim bilir bu gün kaç mutlu kişi geçmiştir,
Pencerenin önünden.
Fakat hiç biri dönüp bakmamıştır,
Düş yorgunu kapılara...

Sonra bir sabah,
Aynı pencereden bir daha bakarsın,
Günün yüzüne.
Yine mutludur geçen insanlar.
Durur bir göz atarsın yola,
Kızar bir sigara yakarsın.
Derin bir nefes alır,
Yüreğin titreyerek haykırırsın,
Hayatın suskun yüzüne.
Nefret edersin her şeyden.
Doğan güneşten,
Geçen ve gelecek günden...

Oturup düşünür,
Derin derin iç çekersin.
Kapalı kapılar arkasında,
Duymaz kimseler sesini,
Dört siyah duvar arasında.
Sorarsın kendine.
Sıkışıp kalan yalnızlığın,
Kaç yaşındadır,
Belli ki anan önce doğurmuş,
Yaşı senden büyüktür...

Ve bir sabah gelir ki;
O odanın penceresinden,
Bir daha bakamaz,
Gözlerini açamazsın.
Kapalıdır beyaz perdeler,
Karanlığın zifir yüzüne.
Oysa dışarıda insanlar,
Mutluğu yaşarken,
Bir ses beklersin yalnızlığına,
Uzandığın musalla taşında…

yalnız çınar
20.07.2013
Ömer Sabri Kurşun