GEL GEL
Gözlerimle çektiğim fotoğrafını
Hiç bıkmadan dinledim,bütün lafını Sakladığım aşkların şu en safını Anlayıp da gel gel... Gönlümde hissettim bütün kokunu Harcadın koymadın,varla yokunu Çektiğim acının bunca şokunu Hissedip de gel gel Akıttığım yaşla yıkadım yastığımı Hiç demedim sana hep küstüğümü İçimde fırtınaların estiğini Bilip de gel gel Beynimde duyduğum güzel sesini Dediler:’Özledin bunun nesini’ Bağlandığın o dünya kafesini Kırıp da gel gel Akvaryumda esir yaşayan balığı Bugün de dağıttım ortalığı Yakalandığın şu amansız hastalığı Yenip de gel gel... Abdurrahman KAHRAMAN |