Saçlara düşse de aklar...
Kırışsada insanın cildi.
Yüreği buruşmuyormuş Rebi.
Geç anladım badem ağaçlarının,
hep zamansız çiçek açtığını.
Boynu bükük, öylece kalıp,
vuslatın başka bir bahara kaldığını...


Bir düşün Rebi !
Bunca yıl, bunca zaman,
varlığından bihaber, sensiz.
Kaç bahar geçmiş;
ben senden habersiz...


Gül ağacı gölgesinde,
bahar rengiydi gözlerin.
Yeşile hasret,kıraç toprakların
asi çocuğuyum ben Rebi.
Tut ki sevmeyi yeni öğrendim...


Sana bir şarkı söylesem.
’’Ben gamlı hazan, sense bahar’’
ne yapsam ne etsem;
boynuma asılı eski hatıralar.


Bir dolu eski hikaye.
Akşamdan kalma mayhoşluk.
Yaşanmışlara mahkumduk.
Ahın değmesin sakın gönlüme...


Ay yüzlü, ceylan gözlü Rebi.
Sen özlü sözlerdeki öznesin.
Çok yaklaşsam yakan,
uzaklaşsam üşütensin.


Bildiğim her şey yalan.
Uyuduım, uyanmak istiyorum.
Aşka dair gerçek olan,
susamışım, kanmak istiyorum.
Anladın mı şimdi Rebi;
Yok, yok bu aşkın tevili...