biliyorum orada emin bir belde
aralayıp eski tahta kapıyı, bakıyorum
bir adım atmış yorgun, tedbirli, ürkek ayaklarım

yanaklarım al al, çekingen, kaygılı süzüyorum
üzerimde sabırla yoğrulmuş, acı sinmiş elbise
önümde görünmez bir duvar, korkuyorum.

bir yanda gergin, tedirgin, bir oh diyemediğim
ama nasıl baş edeceğimi bildiğim
bir yanda hiç bilmediğim
bu yüzdendir bir adımdan fazla gidemediğim

yapıştığım kapı güngörmüş, eski, paslı
illa ki örttüğü hayat biraz tasalı biraz tatlı

kahkaha da uçuşur bazen o hanede,
sebatla, gönül teriyle erilmiş saadet de
tek kişilik yemek, tek kişilik emekle
yine de her halukârda tetikte beklemekte

tevekkülle ruha açılan kapı
siler avutur durulmuş gözyaşını
aydınlanır içten dışa her yaratılmışı
huzur, huzur, huzur...
kaplar cümle cihanı.