biliyorum duvarlarının bir çatlağı yok
gözlerimin ışığını göstereyim sana
sıcak nefesim süzülemez demir kapının aralığından
ve seninle bir zindandayım desem yalan
ama dışarda özgür olmadığımıza inanabilirsin
halá ışığımıza düşmanlar
ve halá düşüncelerimize baskıdalar
hep aynı soysuzlar aynı vicdansızlar
biliyorum bütün bunlar seni daha çok üzüyor
kalbinin özgür sesi "ışıksız geçirdiğim bu günler kim için?" diye soruyor
yarınlarını özgür kıldığın çocukları düşün
bizde onlar gibi saygıyla eğilmedik mi özgürlük şehitlerinin önünde
kahrolsun tutamıyorum ellerinden bu zor vakitte
yüreğinden öpüyorum seni, işte bunu engelleyemiyor hiç kimse
ışıksız geçirdiğin günler için
yüreğinden öpüyoruz hepimiz özgür sevgimizle

umutsuzluğun karanlığından sıyırıp alnını güneşe çıkarsam
bütün bahar çiçeklerini ve dağları avuçlarına bıraksam
senin kayıp günlerini geri getiremeyeceğim
ne zaman bir düşünce yasaklansa
ne zaman bir kitap yakılsa
darağacından mektupları okuyacaksın bana
biliyorum " Onlara verdiğim sözleri tutmak zorundayım!" diyeceksin
zorbalıkta hayata dahil desem alınacaksın
bu soysuzlar bu vicdansızlarla hep savaşacaksın
yüreğindeki kırgınlığa benden ne bir umut ne bir teselli varacak
özlediğimiz özgürlük hep bir eksik yaşanacak

ranzanın öksüz başucunda kimse bir türkü söylemez
rüyalarına giren mektupları kimse sana getirmez
sen yine de Veysel´i sever tarih okursun
ne toprağa küser ne de insanı düşman bellersin
inatçı bir çocuk gibi hep hürriyet istersin
biliyorum sen o soysuzlara o vicdansızlara bile adalet dilersin
kahrolsun tutamıyorum ellerinden bu zor vakitte
yüreğinden öpüyorum seni, işte bunu engelleyemiyor hiç kimse
ışıksız geçirdiğin günler için
yüreğinden öpüyoruz hepimiz özgür sevgimizle