KISKANDIMGeç kaldım vuslata mecnuna döndüm Çölde sana esen yeli kıskandım Savrulup dağılır kumral saçların Yüzüne dökülen teli kıskandım Çekilmez dumansın karlı dağımda Ömrümü adadım gençlik çağımda Gonca güldün açan saklı bağımda Dalına uzanan eli kıskandım Sensizliği yaşar derde banarım Her nefes alışta durmaz anarım Söylemesin kimse sonra yanarım Adını söyleyen dili kıskandım Yoluna kurbandır anla bu fani Kıymetin bilemez acıtır teni Hoyratça kucaklar incitir seni Kemer olup saran beli kıskandım Ayrılık kadermiş bahane buya Gülüşün kalsaydı bana hediye Gelmez oldun sılam yâd eller diye Yürüdüğün tozlu yolu kıskandım ARİF BARAN (ARİFCE) |