Ne Kadar Tutkunsam, O Kadar Yorgundum…Can… Bilmiyorum ki Nasıl olacak Akıl, izan ne vakit Halimin insicamına acıyacak Vicdanım bir ömür mü sızlayacak, Sine narlaşıp, Umutlar mı solacak Gönül ne zaman hicranının Hasretinden kurtulacak, Ruhum huzura kavuşacak Beni benden Alan bir hal var Sessizliğin yalnızlığına Sevk eden hüzün içimi yakar Dil susar, göz şevksiz bakar, Nereye el atsam, Bir yaprağa bakıp ağlasam Hazanın kuşatan efkârıyla yol alıp, Ummanın serencamına dalsam Ve hıçkırıklar bıraksam Sen Bilmiyordun, Sabredip susuyordum Kalbini incitmemek için Acıyla sabrediyordum Her ne söylesen Boyun büküyordum, Kalbimi nasıl incitiyordun Kabalığı ve nadanlığı sevmiyordum, Gözyaşlarımla yetiniyor, Umut besliyordum Sevmenin Ne demek olduğunu biliyordum Gönül lisanıyla melalini Şerh etmeyi diliyordum Fakat ne yapsam, hangi devaya Tutunsam sen istemiyordun Ben çekiniyordum, Masumca bir ümidin nefesinde Eriyordum, sabırla bekliyordum Bilmem ki Nasıl bir sürgünün hışmındayım Prangalara vurulan Hissiyatımla yastayım, sanki Devasız bir hastayım Ben sustukça Sen sabrıma yükleniyor, Kalbimi viran ediyordun, Ne kadar sefih görüyordun Bazen insan olduğumu unutuyor Vehmine kapılıyordum, hangi Teselliye başvursam anlamıyordun Artık Çaresiz boyun büküp Sana olan umudu yitirdim, Ne kahır ve ne de isyan ettim Bahtıma düşen Nasibe bel bağladım, her hicran Perdesi açılınca ürperdim Sürgün olan bu sevdanın Çilesine bir ömür vakfettim, Sineme nakşeden izleri silmedim Mustafa Cilasun |
Şiirinizin başlığı her şeyi anlatmış üstadım.
Yüreğinize sağlık...