GEL‘’Gel’’ baharla birlikte çiçeklenir Kır çiçeklerini giyinir üstüne Gökkuşağı takar saçlarına Bir ümide yelken açar Rüzgar çıkar Sürüklenir bulutlar saçlarında ve Yağmur yağar... ‘’Gel’’ gazel olur, toprakla hemhal olur Beklersin yollarını Hüzün dökülür şakaklarından Kara gözlerinden hüsran akar Özlem akar Beklersin ’’Gel’’ bir türlü gelmez Gaipten ses gelir ’’Gel’’den gelmez... ‘’Gel’’ içimde isyana kalkmış bir gezginci Bütün uzuvları esarete mahkum eden Varlığın ümidi kara gözlerinde Çil çil sevdalar dökülen Yediveren çiçekleri yeşerir Ellerinde ‘’Gel ‘’ toprağın koynunda Ümidi alıp yere çaldı Ne yürek kaldı Ne gönülden eser Hepsi ‘’Gel’’ için Derin uykuya daldı Hepsi bir GEL için Derin uykuya daldı..... Sündüs ARSLAN AKÇA |