Adem kulu bir tuhaf mayamızda var herhal,
Kim çok bağırıyorsa hemen ona koşarız.
Bir köşede sessizce duranın canı yanar,
Onu göz ardı edip bir noktadan sayarız.!

Nokta kadarda belki değeri yok gözlerde,
Sessiz çığlıklarını yüreğinde gizlerde.
Bir köşede sabredip sükut edip beklerde,
Biz onu adam değil hiç yerine koyarız.!

Şimdi adaletmi bu bu nasıl insanlıktır,
Adı insanlık ise insan ne tür varlıktır.
Bilen varsa söylesin bu ne vicdansızlıktır,
Biz en çok bize değer veren dosta kıyarız.!

Kıymak dedim ya şimdi bu sözcükde az gelir,
O dost en ilk fırsatta lime lime edilir.
Fırsat bile vermeden hemen hüküm verilir,
Adı çıkmış dokuza on demeden asarız.!

Oysa ki bizi en çok düşünendir yanandır,
Gıyabımızda dua niyaz ile anandır.
En zor günümüzde o yanımızda durandır,
Kırk yılın başı bir kez hal ve hatır sorarız.!

Kul TİRYAKİ böylesi dost başımızın üste,
Biz bağırana değil koşarız sessiz dosta.
O bizim için nimet gözden ırak olsakta,
Gönlümüzdedir her dem bu canda can sayarız.!

13 Temmuz 2013
02.23
İstanbul