ÇocukDoğa Van Gogh sarısı Yaşama doyulmaz bir yazdı Kimileri pala/vradan ’destan yazdı’ Satır satır... Yüreği ağzında annelerin, gözü ellerinde çocukları Yürüdüler... Ne kaldırımlar gocundu ne de meydanlar... Onlar ki; Kuş sütü eksik sofralarında Gözlerinde yaşlar dillerinde dualarla Ekmeği tuza bananları kutsadılar... Utanmadan! Oysa daha dündü İnsanı insanlıktan çıkaran Şuursuzca faşizan Başı kopmuş horoz çırpınışları... Bir dal kırıldı inceden Gülüşü topunuza bedel çocuğa kıydınız ya Tanrı alıp başını gitti buralardan... Güvercinleri göğe saldık dönmediler... Çocuk! Sözbir 2013 |