Bir şehri çok sevdim...
Bir şehri çok sevdim, adı İstanbul du.
Sokaklarında koştum, Caddelerinde öğrendim hayatı. Ben manavlarda yetişir sanırdım elmaları... Mahalle bakkalı dışında ekmek satan yoktu benim için , Sadece onun eli değdiğinde ekmek ekmekti eskiden... Sonra büyüdüm işte , Herkes gibi kirlenerek... Mutluluklarımızın nesli tükendi , Hızla çoğaldı Mutsuzluklarım. Sonra sen... En asi çağımda çıktım karşıma , Sarmaş dolaş olduk... Kirlendik , çoğaldık , açıktık , doyduk , güldük , ağladık... Sonra zamanlar tek kişilik akar oldu ; Kirlendim , çoğaldım , açıktım , doydum , güldüm ve ağladım... Tek kişilik hayatlara armağan oldu kelimelerim , Beni Anladığında , Anladığını anlatabileceğin kişi , ben olamayacağım sanırım. Hayat çok kısa... Bir şehri çok sevdim , adı İstanbul du. Bu şehri , bu kadar çok sevmemin tek nedeni ; Her köşeyi döndüğümde , seni görme ihtimaliydi. |