Başaramadım..
Aslında eskidende arada hüzünlenirdim nedeni olmadan
Şarkılar acıtırdı içimi Kahır mektubu vardı hatırlar mısın? Ne zaman iki satır yazmaya kalksam, Hep sana, hep seni, hep bizi yazıyorum diye başlardı. Hüzünlenirdim, kahırlanırdım sebebi yoktu Ama gözlerim dolardı dinlerken Hâlbuki sevmenin, anlaşılamamanın Bu kadar acıtacağını bilmiyordum o zaman Şimdi biliyorum, aynı durumdayım Ne zaman elime bir kalem alsam yazıyorum. Kalem kâğıt yoksa beynimde dans ediyor kelimeler, heceler Unut beni kalbimdeki hicranla yalnız kalayım Şarkısı çalıyor beynimde Eşlik ediyor ona yazamadıklarım Döküyorum kâğıda hepsini Sonu yok biliyorum ne kalem biter, ne kâğıt, Ne de benim yazacaklarım. Oysa ben kimsesiz bir yavru gibi kucağında ağlamak istemiştim, Güvenmek istemiştim olmuyormuş, anladım Ne ben kimsesiz bir yavruymuşum, Ne sen gövdesine huzurla yaslanılacak çınar Çok üzgünüm, dallarından ihanetle, hırsla, Oyunla kopardıkları her yaprağı yerine takmaya çalıştım, Yeniden yeşer istedim, tüm heybetinle dimdik dur, sarsılma Başaramadım başaramadım sevgili. Sami Arlan.. |