Uzun sarı saçları vardı, ve yeşil gözleri
Korkuyordu incitmekten, ve severdi herkesi
Suskundu çoğu zaman, sessizliğinde boğulurdu
Sevse de hayatı,yaşamaktan yorulurdu.

En değerli dostuydu şiirleri kendince
Çünkü şiirleri masumdu, en içten benliğinde
Yıllarca yazdı ve bıkmadı yazmaktan,
Bıkmayacaktı ve çok da emindi bundan

Ve döndüm baktım ne yapıyor bu, diye
Elinde defter,kalem yazmaktaydı yine
Mutluluk damla damla dolmuştu satırlara
Ve umutla bakar gibi gülümsemişti bana

Yıllar geçecek dedi yaşamam belki yarın
Belki bir şiir daha yazsam sevinir umutlarım
Elleri titredi, kalbi gibi birden bire
Ve sımsıkı tutundu yazdığı her şiirine

Bazen yanlız kalınca toplanırdı vijdan, hata
Beraber çay içerlerdi ve hata konuşmakta
Dinlerdi bizim ki hak verirdi onlara
Ve vijdan sessizce sarılırdı boynuna

Uzun lafın kısası yalnızlığınızda her dem
Çağırın vijdanınızı, hatalar varsa gelsin
Yüzleştikçe kendinizle, kalbiniz rahatlasın
En güzel şeydir, hataları kabullenmen.