SOKAKTA YATIYORDU
SOKAKTA YATIYORDU
BİRGÜN BİR KADIN GÖRDÜM ÜSTÜ BAŞI PERİŞAN SAÇLAR ÖYLE DAGILMIŞ SOKAKTA YATIYORDU PARA VERMEK İSTEDİM O KAÇTI HEMEN BENDEN YÜZÜME HİÇ BAKMADI SOKAKTA YATIYORDU YÜZÜ BENZİ HEP SOLMUŞ AÇLIK ONUDA VURMUŞ BU NASIL HAYAT BÖYLE SOKAKTA YATIYORDU SORDUM KİMDİR BU KADIN BİR ŞEYDE ALMAZ BENDEN KARNI AÇ BELLİ ZATEN SOKAKTA YATIYORDU YILLARDIR BÖYLEYMİŞ O ARADA YARDIM ALIR HERKES FAYDALANMIŞ HEP SOKAKTA YATIYORDU İNSANLARDAN KAÇIYOR ANLADIM DERTLERİNİ ELBİSESİDE YIRTIK SOKAKTA YATIYORDÜ BİZDE SUÇLUYUZ BENCE ÇARŞIDA GÖRÜRÜZ HEP AÇMISIN DERMİYİZ HİÇ SOKAKTA YATIYORDU BİR GÜN ARADIM ONU YİNE AYNI YERDE BEN DÜN KURTULDU DEDİLER TOPRAKTA YATIYORDU GARİPLER MEZARINDA KİMSESİ YOKKİ ZATEN ŞİMDİ MUTLUDUR BELKİ CENNETTE YATIYORDU SÖZ ŞAİR CENGİZ ABADAY ADANA YÜREGİR |
Şiiriniz içime işledi, neden derseniz hepimizin sokaklarda rastlayabileceğimiz bir olayı çok duygulu bir biçimde işlemşsiniz.
Belli ki sizide etkilemiş o kadının ölümü, görmüş gibi üzüldüm.
Kutluyorum sizi ve güçlü kaleminizi
Saygı ve sevgilerle..