Cumhuriyetin Divası Müzeyyen Senar’dan bana, benden unutul(a)mayana uzanan gönül köprüsü...

Benzemez kimse sana...

Benzemezdi kimse sana, benzetmeye kıyamadım...
Terkettiğin anda beni, dönüp sana kızamadım...
Dillerim lâl olmuştu, bir kelime edemedim...
Gözlerime perde indi, yollarını kesemedim...

Akşam oldu hüzünlendim...

Akşamları sızlar mâşukların yüreği...
Gidince yıkıldı umudumun direği...
Kurur mu ki bilmem gözlerimin bebeği...
Çaldın gittin yarim tertemiz geleceği...

Kimseye etmem şikayet...

Şikayetim sana değil, sana tapan garip bana...
Pişman mıyım, hayır değil, minnettârım her bir ana...
Arıyorum benliğimle, her dakika yana yana...
Hayatımda bir sen vardın, bir de cefâkar ana...

Şarkılar seni söyler...

Diyor ya büyük üstâd; huysuz ve tatlı kadın...
Her şarkıda çınlıyor efil efil O adın...
Ömür boyu sanadır tüm tutkumla biâdım...
Biliyorum unuttun, ama ben unutmadım...

Gündüzüm seninle gecem seninle...

Gecelerime güneştin, gündüzlerime umut
Sensiz kapladı yüreğimi, sonsuz bir sükût...
Aşkın nârına yandım, seninle buldum sübût...
İçimdeki büyük savaş, ne Bedir, ne de Uhûd...


Yarim yaramdır, yaram yarim...
’Senar’ınım ebediyen, maşuğunum her daim...



Senar: Bir kimseye veya bir şeye karşı aşırı sevgi ve bağlılık duyan, vurgun, tutkun kimse.