ÇırpınışBir ana ağlıyor kendi kendine Oğlu silah tutmuş kalem yerine Yarası kor olmuş işlemiş taa derine Mahkum olmuş bahçe kapısının eşiğine Duymuşki dağlarda, umutsuz ve çaresiz Bir savaş var’ki orada kahramansada isimsiz Ağıtlar dalga dalga, duymayanlar ilgisiz Ana evde haber bekler o’ki ölmüş kimsesiz Ananın haberi yok çoktan giymiş kefeni Memlekete dönüş için bekler kara treni Umut dolu gözlerle ana sarmıs gelını Buna can dayanırmı göründü ölüm trenı Basladı çırpınışlar, ağıtlar ve haykırışlar Herkesın gözlerınde uzak ve boş bakışlar Teselli fayda etmez kan ağlıyor yürekler Çaresiz dolduruyor o çukuru tüm eller Şafak Özışıl (2000) |