sen ki
sen ki
gönlüm bir çöl her anı döngüsünde ateşin serinliği nerede bu yaşamın ? yakar tinimi alevin her zerresi de ki sen cayır cayır bedenim. vahalar mı? ah vahalar! yeşerdiler zaman zaman solup sarardı her biri ateşinde bu çölün yittiler bu figana ne verdiler aman ne de tanıdılar bir zaman. sen ki son bir vahaydın görkemli ve pir u pak bir kırdın ki ah hiç ardına bakmayarak. şimdi yüreğim isyanda, bak iki uzun yıl geçti gözü yaşlıdır gönlümün ne dur var bana ne durak yas matem ve feryat mevsimler böyle geçti be gülüm hüzünlü ve ağlayarak. doğan karaağaç |