Bir de nefret ede ede sevmek var.
Unutmak istemek ve unutamamak.

Bence insanları anlamışsınız. Fakat herkesin ayrı hikayeleri var dediğiniz gibi. Bazen insan karşısında ki kişiyi bile anlayamazken insanları anlamak zor olsa gerek. :)

Hayatta hepimiz yalnız kalabiliriz . Fakat bu yalnızlıklar arkadaşlarınla tartıştığında , sevdiğinden ayrıldığında hissettiğin yalnızlık değildir. Bir de tam anlamıyla yalnız kalmak vardır ki bunu kimse yaşamadan bilemez . Huzur evi dediğimizde aklımıza gelen huzur dolu birbirinden tatlı yaşlı amcalarımız ve teyzelerimiz gelir . Evet hepsi çok tatlılar ve dışarıdan bakıldığında mutlular. Peki neden oradalar ? hepsinin ayrı bir hikayesi , hepsinin ayrı göz yaşı döktüğü , özlediği insanlar var. Belkide en ağır basan yönü hayal kırıklıklarıdır . Hepsinin yüzündeki çizikler belkide kendilerini buraya mahkum edenler için , çektikleri acıların eseriydi. Bilselerdi böyle olacağını çekerler miydi bu kadar çileyi? Çekerlerdi , çünkü onlar karşılıksız seven anne ve babaydılar . Kimisinin çiçeği , kuşu , kedisi kimisinin ise şiirleri , sazı , şarkılarıydı arkadaşları. Ya da yalnızlıktı.. sizi anlamam için tanımak gerekmez insanları tanımaya çalışıyorum :)

Tükenmek üzereyim sadece, sabrım ve ben. Beni bu denli iyi anlamanız hoştu doğrusu. Teşekkürler :)