Karanlıktan Aydınlıga.
Karanlıgın içinde bi köşede sessizliğimn içinde boğuluyrm,
Duvarlar üstüme üstüme üstüme geliyor Nefes alıyor muyum yoksa aldıgımı mı zannediyorum bilemiyorum. Korkuyorum,aglıyorum,hışkırıklara boguluyorum. Ama nafile dogmuyor güneşim. Karanlık çöktükce çöküyor üstüme. Yasakların üstüne gtmek gbi bir şeydi, Korkmadım karanlıtan gıttim üsüne, Fakat o kadar kuvvetli dalgalarla aldı kı benı içine.. Şu dört duvr arasında gölgemle yaşamaya mahkum kaldım, Gözlerının dünyamı aydınlatan ışıgını düşünerek uyumayı, Hasretinle yeşeren filizlerimizi büyütebilmeyi öğrendım. Lakin biliyordum aydınlıga ulaşacagımı, O aydınlıgı seninle yaşayacagımı, Çünkü sen umuttun,nefestin,hayattın.. Hadi gell çek al benı gözlerinle bu kasvetli yalnızlığın içinden... |