VARYunusumdan bahsedip Aşk oduna yanmak var Mevlana’yla raks edip Pervaneye dönmek var Bu bayrak inmez yere Kanlar dönüştü sele Ölmek ne ki bir kere Günde bin kez ölmek var Sular gibi çağlayıp Yüreği bar bağlayıp Fuzuli’yle ağlayıp Nedim ile gülmek var Vefa umma yazından El oğlu el kızından Kaygusuzun sazından Nağme olup gelmek var Bağra basıp taşını Bilen bilir işini Yoksulun gözyaşını Mendil olup silmek var Deli gönül yanarken Aşk oduna kanarken Şu sazımı çalarken Karacaoğlan olmak var Düşer gönül müşküle Mest olurum meşk ile Ferhat olup aşk ile Nice dağlar delmek var Garip sen ne söylersin Herkesi dost eylersin Yaşamayı dilersin Ama bir gün ölmek var 1977/Elazığ |
söz: özlem demirkaya &*.*&