Çocukken köyümde bir ağaç vardı
Birgün baktım sanki çürümüş ağaç
Hemen koşup dal budadım, su verdim.
Açtı yaprağını kurumuş ağaç.

Etrafina birkaç tane ekledim
Günler geçti, aylar geçti bekledim.
Bir yıl sonra köy halkıyla yokladım
Baktık, her tarafı bürümüş ağaç.

Budak atıp, çiçek verdi gül gibi
Kuru yerler yağmur çekti sel gibi
Gölgesinde bir çay içtim bal gibi
Dedim: Yalnızlara yar imiş ağaç.

Ağaçlı yer sağlıklı olur, kalkınır
Heyelanda, sanma evin yıkılır.
Ağaçlı köy felaketten kurtulur.
Bilsinler çok faydan varimiş ağaç.

Ağaçlı yer yağmur çeker üstune
Sakın girme yaş ağacın kastına
Sayatoglu: ağaç ektir, dostuna
Nice yıl bizleri korumuş ağaç.

Aşık Yusuf Sayatoğlu
Kars, 1979.