YOKLUĞUNDA ANLADIMbak yine yoksun sen yanım da beni sensiz yaşıyorsun her anında beni benle yaşa içimden geçenleri bilmesende solan beyaz sayfalar bir bir tükensede seni düşünür seni özlerim ben sevgilerin özlemlerin en derinliğinde telli duvaklı beyaz gelinlikler içerisinde sen de beni sevseydin ne olurdu bir sonbahar serinliğinde çölde açan bir çiçek olsaydın eğer seni kaybetmemek için göz yaşlarımla sulardım seni gözümden damlayan yaş olsaydın sen seni kaybetmemek için hiç ağlamazdım içime öyle hapsetmişim ki seni ve senle öyle doluymuşum ki yokluğunda anladım sensizliğin çaresizliğin ne olduğunu sen giderken canımı acıtarak arkana bakmayarak hiç umursamadın yok saydın ve gittin şimdi soruyorum kendime seni bu kadar nasıl sevdim bu kadar nasıl bağlandım sana kızıyorum şimdi kendime cevabını bulamıyorum sorumun tek bildiğim çaresizliğim ve sensizliği öğrenmem kimbilir hangi akşam ben de güneşle söneceğim son suyumu içecek seni görmeden öleceğim senden geriye bir gözlerin kaldı bir de acı sözlerin yüreğimde yüreğin vardı şimdi yalnız hatıran kaldı aynı gök yüzün de ayrıydı seninle batan güneşim... Refik 09.02.2013 İstanbul |