düşünden uyanan kar çiçeği,
üç günlük ömrünün
ilk gününde bir bahar kelebeği
yuvadan ilk kez çıkmış
kanatlanmaya çalışan
yavru kuş ürkekliğindeydin,
tanımak istiyordun ateşi ve suyu
gölgesinde şefkatimin
silmiştin yüreğindeki korkuyu...


gözlerin minik bir serçe
bir de minicik çantan vardı senin
her genç kız gibi
içinde makyaj malzemelerin;
parfümün, rujun, rimelin...


herkes çok beğenmiş, sevmişti seni...


çılgınca eğlenmiştik;
anımsa, güzel atlar ülkesinde
ömrümün en unutulmaz
en çılgın türk gecesi
ay düşmüştü gökten yere;
gökyüzü kraliçesi
bir ateş topu yuvarlanıyordu,
ay güzeli sevda seli
kızılırmak b/aşka akıyordu...


sen coştukça coşuyor
b/aktıkça sevdayla
ben karadeniz oluyordum
köpük köpük köpüren
bir öm’rü alıp götüren
aşkın ile doluyordum...


o günün ertesiydi
üstüne parfüm sıktığın
kâğıttan beyaz bir güldü
kokusu sindi düşlerime
ellerin ile gül teninin...


ne zaman bir şi(i)rin düşerse kâğıda ak
ellerin yumuşacık
kar beyaz bir mendil oluyor selpak;
sesimi duyar mısın bilmem,
inanmaz isen gel de bak!


sana yazdığım şarkılar
hep yarım, hep yarım
çalıp söylesem
tıkanır kalır, ağlarım
damla damla gözyaşım
yüreğim yağı tükenen kandil
ateşi sönen, küle dönen fitil...


bil ki bu şarkılar benim değil senin,
kokusu düşlerime sinen
bir beyaz güldür tenin...



Şaban AKTAŞ
04.02.2013