Yine mi sen..Sözünü sevinçle söylediğim yegane kişiymişşin, yeni farkediyorum... Ne garip... Oysa ki sen değil miydin yıllardır içimde kopan fırtınaları bir buse ile dindiren..?


Monoton bir hayatı her gün tebessüm ile beklemenin diğer adısın sen... Gözümü araladığım an gördüğüm ahizenin her kristalinde sen, camı açtığımda aldığım ilk nefes sen...Her şükürümde dilimdeki hece, düşündüğüm; gündüz - gece, cevabını bildigim bir bilmece... Böyle mi olurmuş insan sevince..?



Sayende bu hayatı umursamaz tavırlarım...Bir tavan arasına sıkışmış iki kumrunun sarılışlarını takmayışlarım, yaşlı çiftlerin mutluluklarını aşşağılayışlarım...

Bakıpta görememek, duyupta anlayamamak; düşünmek seni...


Yalniz olunsa dahi gülümseyebilmek, bir anlık kanatlanabilmek düşlerken tenini...


Şimdi düşünülmeli...
Bu yazının kahramanı kimdi..?


Ben mi, yoksa "yine sen!" mi ?





Dertli Saaairrr