Ölmeliyim bir kere
Toprakları altüst edilmiş yolların
Kaldırımsız cığırlarında Ayak uclarımla yürümeği Öğreniyorim. Keşke,diyorum, Yağmurlara gebe bulutlar Bir az sabır etseydi, Gözlerini sokaklarıma Sıkmasaydı. Şimdi... Yanımdan hızla geçen Arabaların acımasızca Yüzüme fırlatdığı çamurlara Alışmalıyım. Çalışmalıyım... Toprakları yoğurmağı, Topraklarda yoğrulmağı Öğrenmeliyim. Keşke yılın bu vaktinde Güneş de böylesine çıkmasaydı, Bunca yakmasaydı Yeri gökü. İslaklığı kurumuş sokakların Tozu ile oynayan deli rüzgarlarda Boğulmağı öğrenmeliyim. Biliyorum bu yolda Ölmeliyim bir kere ve yeniden Doğulmağı oğrenmeliyim. |