Gün Yüzüne ÇıkıyordumTenimin kıyametinden sen yırtıp çıktım gün yüzüne. Gözlerimde bir körün karanlığı. Bütün renkleri bıraktım bir ebrunun içine. Ellerim rehber oldu bu cehennemde. Parmak uçlarım hayatı tanıma seferinde Ve ellerim nereye dokunsa, Yaşanmışlığımdan iz kalıyordu dünya yüzeyinde. Parmak uçlarımda hayatın kirlenmişliği. Ne kadar sapa olursa olsun, Bakir bir ruha, bütün kirlenmiş ruhlar uğrak etmek istiyordu. Arsızdı yeryüzü denen yörünge. Suskundu dudağımın kıvrımı, lal olmuştu suretim. Parmak uçlarımın nasırlaşan yanından tanıyordum dünyayı. Konuşamadığım bir dille anlatıyordum suskunluğumu. Alfabesi olmayan suskun bir lisanda, körebe oluyordum. Gözlerime bağladığım kumaştan sızıyordu gün ışığı... Ben susuyordum. Dışımda sıcak bir umut seziyordum, Susuyordum. Gözlerimi görsen, neden sustuğumu anlardın. Mahşer yeri kalabalığında ki kıyametimden kokardın; Ama sen bilmiyordun. Ben, seni görmeden biliyordum. Sadece susuyordum. Vuslatım oluyordun. Ve ben tenimin kıyametinden sen yırtıp, Gün yüzüne çıkıyordum; Ama sen bilmiyordun. Zühre Meryem Kaya --- ∞ --- |
Çok güzel bir şiirdi kutlarım yüreğinizi