Insan her aciyi çekiyor hayatta,
Ne zaman ve nerede ?
Ziyarete gelecekleri hiç belli olmuyor .

Ama çekerken de oturup onlarla,
Çene çalmamali bos yere yüz vere , vere ,
Biraz da sirtindan indirip sürümeli yerlerde .

Olacaklardan kaçilamiyor ,
Tüm çabalarina ragmen
Ayakta kalabilmek için
Onlara baska isimle seslenmeli,
Boguntuya getirmeli onlari .

Hep haksizlikla geziyorlar kol kola,
Bile bile, ipleri ellerine vermemeli
Davetsiz gelislerinin ayaklarini kesmeli .

Agiz birligi etmek lazim cesaretle,
Onlarla bogaz bogaza gelmek için
Dise dis adeta
Azdirmadan arada
Üstlerine bagirarak gitmeli .

Onlari avundurmali bazende
Ama yüzlerini oksayarak degil
Karsilarina dikilip de bakarak gözlerine
Ayirt etmeli ,
Kücükleriyle büyüklerinin ölçüsünü
Karistirmamaya birbirleriyle
Armagan etmemeli onlara
Zaten kisa olan ömrü bütünüyle.

Çengel takmali dudaklarina,
Yüzümüze gülmesinler diye
Bazende gözlerini boyamali
Konusarak kendi dillerince
Mutluluk gözyaslarini gizleyipde
Aldatmali hüzünlüyüm diye diye .

Acilari da tattirmali ,
Ruhun onada ihtiyaci var ama tadin da .
Yoksa esiginde hep beklerler açmak için ,
Degisik kapilarini
Kesmek için açilisa kurdela..


Nuran KARACA
21 1 2013 saat 9 45