A......!
Alaca karanlığında akşamın
Ara sokaklarında dolaşıyorum İstanbul’un Anılarımla beraberim dünyadan kopuk Ağlıyorum gözlerimde yaşlar ılık ılık Arkamda bir iz bırakıyor gözyaşlarım Ardımdan gelen varmış gibi sanki Aramıyorum artık mutluluğu,biliyorum Artık hüzünlerle elemlerle yaşıyacağım Anılarım tek mutluluğum olacak bana kalan Aşk bile mutluluk vermeyecek bana Akşamın alaca karanlığında Ansızın kaybolan şekiller gibi Anlatamıyorum artık hiçbir derdimi Anlayan yok çünkü beni Anlatamadığım bu binbir dertle Alışmaya çalıştım hayatı yaşamaya Ama yine suçlu çıktım,bilmem niye? Anladım ki yaşamak suçmuş ve Aşık olmak yasakmış benim için Anlımda kötü bir damga varmış Artık mahkümum ben ölmeye 08.06.1983 |