Can dostlar böyle üzücü bir şiir ile karşınıza çıktığımdan dolayı hepinizden özür dilerim Henüz vefat etmiş canım babacığımın derin üzüntülerini yaşarken meydana gelen duygularımdır.Sizlerle paylaşmak istedim Allah cümle dostları geçmişlerine rahmet eylesin.

Gün usulca doğuyorken ufukdan.
Bakıyorum ağlamaklı iki ses,
Götürmeyin yalvarırız diyorlar.
Nitekim boynu bükük kalıyorlar.

Kanatlarıma bakıyorum hayretle.
Neden acep bizim çocuk ağlıyor?
Şaşkın şaşkın ben etrafa bakarken
Baba diye diye feryat ediyor.

Ne oluyor sana canım güzelim.
İşte yanındayım, ağlama sakın.
Çık kanatım üzerinde uçalım,
Şehirlere kuş bakışı bakalım.

Gelmiyor güzelim duymuyor beni.
Biran olsun gidenlerin peşinden.
Taşıdıkları tabutun arkasından,
Ayırmıyor o ceylan gözlerini.

Böylece anlıyorum herşeyi,
Eyvah diye yakınarak kederli.
Bakıyorum artık son kez yavruma,
Özleme diyorum özleme beni.

Ölüm kurtuluştur her kötülükden,
Ancak sevdiklerimiz kederli kalır.
Izdırapla yaşar senin ardından,
Bir medet umarlar el kapısından.

Gözlerimden yaşlar boşalıyor,
Ölen bir insan kendisine ağlamaz!
Ağladığım benim kendime değil,
Yavrumun çekecek dertlerinedir...

Nizamettin Uca
1.10.1984 saat: 23.04
Kars. Gece nöbetinde.