ilmek...
bir ilmek daha attım gidenlerimin ardından
ne çok zenginim ne çok ilmeğim var gözlerime kalkan ettiğim koca gözlüklerim çok çabuk öğrendi ıslanmayı. ve tanışacaktı bir annenin yalan söylerken büyüyen gözbebekleriyle... ey çocukluğum ne güzel ne tazesin sen hüzünler tünemiş uzayan saçlarına eskimeyen köyler gibisin haberin yok içinden patika yollar geçiyor görmüş geçirmiş meşenin gölgesinde ağlarken yetimliğin selvi ağaçları seranadlarıyla yıkıyor kimsesizliğini yemyeşil oluyorsun... herşey olması gerektiği gibi demek ki demek ki diyorsun. bir ilmeğin daha oldu ilk önce insan olmayı öğrendin... insanlığım!.. tut kardeşinin hayallerinden güzel günler var belli, selviler neşeli çok işimiz var, daha abla olmayı öğreneceksin... |
İnsan olmayı öğrenmek için önce düz< yolda yürümeyi öğrenmek gerekir..