ÖLÜM, ÖLÜM....Nice ocaklar söner, sen varsın ya dünyada. Her şey aslına döner, yuvalar yıkan ölüm. Ayırırsın evladı, anasından, babadan. Unutulmaz ki adı, ciğerler yakan ölüm. Kurtulan olmaz senden, herkesi yakalarsın. Genç ihtiyar demeden, her gönle akan ölüm, Çocuklar öksüz, yetim, özler anne babayı. Ben seninle kardeştim, şimşekler çakan ölüm. Nice gençleri aldın toprağın kucağına. Kalplere ateş saldın, kor gibi bakan ölüm. Hep seni düşünürüm hep seninle yaşarım. Ateşinde üşürüm, gönülde volkan ölüm. Geleceksin bir gece, belki bir seher vakti. Söylenir mi son hece, ayrılık kokan ölüm. Ayırırsın bedenden ruhu mahşere kadar. Kim korkmuyor ki senden, kalpleri sıkan ölüm. Elbet senin suçun yok, yazılmış yüce ferman. Ardından ağlayan çok, semadan sarkan ölüm, Yaşar uzakta değil, Azrail başucunda. Etme dünyaya meyil, mahşerden korkan ölüm. Elbet sende ölürsün, haşirden sonra ölüm. Can vermeyi görürsün, ortadan kalkan ölüm. 08/09/2005 Yaşar TAŞKESEN |