Gittiğim Her Yerin Kimsesiziyimyolun kendisimiyim, yürüdükçe kaybolan ben sedir ağacının gölgesinde kapta su gibi buharlaşırken ve suskun taşlara alfabesiz gözlerim adımı yazarken polar ışıkları gibi buzullara düşerken vazgeçtim yön gösteren haritalardan unuttum mevsimleri kar altında bir papatya gibiyim şimdi şafağımda ılık yağmurlarla varıyor mehtaba ruhum hedefim kapalı kalplerinizin ücrası ama siz gözlerinizi sürgüleyin bakışınıza bir şiirim düşebilir düşüncelerinizi kıpırdatabilir dudaklarım kururken duruyorum varamadığım bir yerler kalsın anladım artık gittiğim her yerin kimsesiziyim |