Sebep-Süreç-SonuçSEBEP-SÜREÇ VE SONUÇ Kalbinin ritmi, zikrime eşlik ederdi yar. “Allah” dedikçe dilim, kalbinle beraber, Nasıl da olurdum bahtiyar. Göğsünün emanında, teslimindeydi ruhum hakka. Her nefesinde, Cennet’in reyhan kokusunu alırdım. Bir senle olurken tenim, bin secdede kalırdım. En içten şükürlerimin sebebiydi vuslatın, Elbette bilirim, zararındaydım idrakin. ”Sen” derdim. “Sen, ödülsün bana rabbimden”. Bilemedim, Hakk’a mıydı, sana mıydı vazgeçişim kendimden. Çocukluğumun tüm eksiklerine devaydın belki de. Öylesine tutuldum ki varlığına, Kapattım gönül gözümü de Rabbin tüm çağrılarına. Hani şu nefsim var ya, ruhumun üstüne perde. Büyürken çocukluğum seninle, özgür ruhumu eyledi bende. Sana kölelenirken, kulluğumu unuttum zül celal-i vel ikramın. Efendim oldun sonra, elini bırakınca ben Süphan’ın. Esrikliğinde olsam da bir ses”uyan”diyordu, ”uyan bir nefes , Rabbine dayan, Oyuncağa muti oldun da imalatçısını unuttun oyuncağın” İçimdeki Hak ile batılın savaşında derbeder oldum, bittim. Hem seni attım zaaflarının koynuna hem de ben battım. Diyorum ya “seni Rabbimin rahmetisin diye sevdim” Karabasanım olan sevdanı yine O’nun merhametiyle yendim. Esirin olmuştum aah! Eyy vazgeçilmezim yar! Kurtuldum esaretinden ki, kulluğumun mabedine döndüm bahtiyar. Seninle dünüm kârdaydı, günüm dardaydı, yarınım zorda. Tutundum yine hamisine tüm mahlûkatın, İki beden, iki özgür ruh, ama yolları ayrı, Aynı menzilin vuslatına seyranda bahtın. Emniyette her bir can, Züleyha misali Pay-i tahtın. Bildiğim,zelleye düştüğüm gerçeğin tanıklığında Divana durdum, Rabbimin rakipsiz kulluğunda. |