Ölüm, ölümümüzü öldürmeden gitmek yok sevgili!..
Kadarvradan bir gövdem var sanki,
İmlası bozuk bir cümlem.. Biliyorum, gelmeyeceksin bundan sonra. Artık ne ben ’sen’ olabileceğim gönlünün, gözlerinin dibinde, Ne de sen ’ben’ olabileceksin yüreğimin ateşinde.. Ama ; Olsun. Olsun, çünkü bir cümle olduk biz. Anlatım bozukluğuna da uğradık bazen. Ama sevgiyle alıntılandık hep. Bu yüzden ; en anlamlı söz olduk biz. Bizden doğma mutluluklar var ettik bazen. Bazense bizden doğma bir umudu tazeledik, Hayat çaydanlığında.. Ey kipriklerine kurban olduğum !, Ey gözlerinin yeşilinde boğulduğum!, Ey sevdiğim, ey seveceğim..!; Duyuyor musun beni ? Hüzünbazım, unut artık tüm hüzünlerini. Ayak diplerine kök salmış siyahı da unut. Karanlığı da, tüm o çaresizlikleride unut. Sokul bana ve mevkilen artık gözlerimin en derinine.. Artık şarkılar sustu birtanem, biliyorsun. Artık söz sırası bizde.. Biliyorum, Umudumuz var hala, Dudaklarımızla ördüğümüz.. Erişmesede ellerimiz ellerimize, Öpemesede dudaklarım dudakların, Koklayamasam da o eşsiz kokunu sarıla sarıla sana, Olsun. Umudumuz var.. Sana ’gel’ diyemiyorum. Biliyorum hakkım değil çünkü... Bırak, kanlı bir savaşın içinde geçsin ömrümüz. Ağlayan insanlarla dolsun günlerimiz.. Aynı tende, aynı umtuları, Aynı mavilikleri taşıyamıyor olsak bile, Aynı ıslak cümlelerin içinde büyüsün adlarımız.. İnlesin kokun Cennet’te. Bizi kıskansın ayrılık.. Hem ne farkeder ki, Artık ben sendeyim, sen bende.. Bükülsede cümlelerimiz, sökülsede alfabemiz, Susturmaya çalışsalar da bizi hep, Sen ve ben ; Bir cümle olacağız. Başı bir kelimeden ibaret olan ; Mutluluk.. Biliyorum, Artık sen benden uzakta, ben senden ıraktayım. Düşsüzlüğe gebe kalmış bir günün, Sabahında boyun bükmekteyiz. Amaa, bırakmak yok sevgili ! Mutluluk umuda yasak koymuşsa eğer, Biz o yasakları çiğneyeceğiz. Ölüm, ölümümüzü öldürmeden gitmek yok sevgili !.. Bırak, ellerinden içmeyeyim bir bardak suyu. Bırak, gözlerinde sabahlamasın gözlerim. Bırak seviyorum diyemesin bağıra bağıra dilim.. Sen, Uzaklarda bana ait bir cümle ol yeter.. Yanımda olmasanda, mutlu ol hep yarınlarda.. |
Fırtına ile bezenmiş tırnakların soğukluğunu üşümek sanmak gibi yalnızlık.. Sevgili diye başlayıp söyle nerdesin diye bitirmek belki.. Bir serzeniş mısrasında sihir olmak, bir akşamın buğusunda gözlerden yağmak istedik.. Okuduğumda mısraları içimden dökülen bu sözler oldu.. Belki eserin içinde bir mısra için böyle sorular içinde kaldım.. belki de hiçbirşey anlamadım öyle içimden geleni yazdım.. Ama şiir okumak da o değilmidir zaten.. içine kapanmış hisleri başka yerlerde aramak gibi... Mükemmel bir eserdi kalem sahibini tebrik ederim.. kavuşmayan ellerin hoşçakal diye sallanması en acı olandır..
Saygılarımla
İsmail Yılmaz