Sen yaşamalısın aydınlığımız için.
Aklı hür,vicdanı hür çocuklara
Ana olmalısın
Ve memleket kokmalısın baştan başa.
Yurdumun kanla büyüyen çayırlarında
Sevdayı türkülemelisin
Yarın bakışlı çocuklara.

Burnumda tütmeli
Koynunda yatan güneş.
Ki o güneş orada yattıkça
Daha bir mesut olacağız kavgamızla.
Uzarken ellerim,
Sen bir bağbozumunda şarkılar söylemelisin
Gülüm,
Islak dudaklarınla.
Ve ilk adımı heceletmelisin
Yurdumun kayrılan yanına.
İlk,adımı heceletmelisin.

Elbet,
Yapma huylar,
Yapma aylar soğuyacak;
Bir kalkan gibi gerinecek yurdum kahpe yalana,
Yalanın süsü kan
Kanın rengi intihar
Gri ,bozuk ve çarpık bir yaşam var
Memleketimin ağlayan her yanında..

İşte sen bütün bunlar yaşanırken bu bozuk toprakta
Memleket’i öğreteceksin güzelim çocuklara
-Çatlamış duygular,intikam,kin,nefret
Bak bu yurt,bu kardeşlik,bu da vatan aşkı
Bu da bozgun,bu da yalan dolan!
Diyeceksin..
Güzelim,sevdiğim,hasretim benim..

Bir sabah,Hiroşima’da
Tek bir sakat çocuğun kalmadığı gün
Burada güneş batarken
henüz,
ben insanlık adına umuda bürüneceğim.
Sana öyle şarkılar göndereceğim ki
Buralardan
Yeşil öyle yeşil,dal öyle başka bir renge bürünecek.
Duyduğumuz şarkı ayrı gitmeyecek
Gülüm,
Çektiğimiz acı bölünecek.

(Özlemin yüreğimde saklı bir nefes)